Żywy Różaniec
Żywy Różaniec to międzynarodowy ruch religijny, który powstał w XIX wieku. Jego założycielką była Pauline-Marie Jaricot, młoda Francuzka z Lyonu. W 1826 roku stworzyła stowarzyszenie, które miało na celu mobilizowanie ludzi do codziennego odmawiania różańca.
Pauline-Marie Jaricot miała wizję, aby każdy członek stowarzyszenia odmawiał jedną dziesiątkę różańca dziennie. W ten sposób, w grupie zwanej „żywą różą”, codziennie odmawiany był cały różaniec. Żywy Różaniec szybko zyskał popularność i rozprzestrzenił się na całym świecie, stając się ważnym zapleczem modlitewnym dla misji kościelnych.
Żywy Różaniec w Polsce ma bogatą historię i jest głęboko zakorzeniony w tradycji katolickiej. Ruch ten zyskał na popularności pod koniec XIX wieku, a jego rozwój był wspierany przez liczne parafie i duchowieństwo. Żywy Różaniec to nie tylko modlitwa, ale także wspólnota, która wspiera się nawzajem i działa na rzecz dobra wspólnego.
„Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka, jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła, jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca.„
św. Jan Paweł II
Obowiązki członków Żywego Różańca
1. Codzienne rozważanie jednej wyznaczonej tajemnicy różańca świętego, opuszczenie tej modlitwy nie sprowadza grzechu ciężkiego
2. Udział w miesięcznym spotkaniu formacyjnym połączonym ze zmianą tajemnic
3. Uczestnictwo w życiu sakramentalnym Kościoła
4. Rozszerzanie czci Najświętszej Maryi Panny przykładem życia i działalnością apostolską, zwłaszcza przez krzewienie modlitwy różańcowej
5. Odważne stawanie w obronie wiary
6. Udział w pogrzebie członka Żywego Różańca należącego do tej samej róży (koła)
7. Kapłani należący do Stowarzyszenia ofiarują raz w roku Ofiarę Mszy świętej w intencji Żywego Różańca
8. Osoby zakonne ofiarują w tej samej intencji jedną Komunię świętą w roku.
Przywileje członków Żywego Różańca
Członek Żywego Różańca odmawiając 1 dziesiątkę dziennie dostępuje takich łask jakby odmówił cały różaniec. Dzieje się tak, gdyż jest on we wspólnocie modlitewnej i kolejne osoby z róży dopełniają modlitwę różańcową rozważając pozostałe tajemnice.
Każdy z członków Żywego Różańca, na podstawie przywileju udzielonego przez Stolicę Apostolską (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 25.10.1967), może uzyskać odpust zupełny (darowanie kary czyśćcowej) pod zwykłymi warunkami (stan łaski uświęcającej, przyjęcie w danym dniu Komunii św., odmówienie Wierzę w Boga, Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo w intencjach ojca św.). Dni uzyskania odpustu zupełnego:
1. Dzień przyjęcia do Stowarzyszenia Żywego Różańca
2. Uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia)
3. Święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego)
4. Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (data ruchoma)
5. Uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca)
6. Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia)
7. Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej (7 października)
8. Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia)
Obietnice różańcowe przekazane przez Matkę Bożą bł. Alanowi z La Roche
1. Wszyscy, którzy wiernie Mi służyć będą odmawiając Różaniec św. otrzymają pewną szczególną łaskę
2. Wszystkim odmawiającym pobożnie mój Różaniec przyrzekam Moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski
3. Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje
4. Cnoty i święte czyny zakwitną – najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o, ileż dusz uświęci ta modlitwa
5. Dusza, która poleca Mi się przez Różaniec – nie zginie
6. Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie Różaniec św., rozważając równocześnie Tajemnice Święte nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu Bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne
7. Prawdziwi czciciele Mego Różańca nie umrą bez Sakramentów Świętych
8. Chcę, aby odmawiający Mój Różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach Świętych
9. Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które Mnie czciły modlitwą różańcową
10. Prawdziwi synowie Mego Różańca osiągną wielką chwałę w niebie
11. O cokolwiek przez Różaniec prosić będziesz – otrzymasz
12. Rozszerzającym Mój Różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie
13. Uzyskałam u Syna Mojego, aby wpisani do Bractwa Mojego Różańca – mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba
14. Odmawiający Mój Różaniec są Moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna Mojego Jednorodzonego
15. Nabożeństwo do Mego Różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do Nieba
Różaniec jest modlitwą piękną ale dość wymagającą, gdyż łatwo ją bezmyślnie powtarzać. Należy jak najprościej modlić się na różańcu. Zaczyna się od przeczytania rozważań lub fragmentu Ewangelii, następnie krótka refleksja nad przeczytanym tekstem oraz podanie intencji. Później można odmówić dziesiątkę. W różańcu chodzi o to, by nie tyle skupić się na technice odmawiania, ale aby rozważać poszczególne tajemnice oraz ich znaczenie. Taki różaniec staje się modlitwą ewangeliczną, wraz z Maryją przeżywamy kolejne momenty życia Jezusa.
Nie można traktować Różańca magicznie, przed czym przestrzegał Jan Paweł II. Istotą jest zasłuchanie, wniknięcie w Boże dary, stąd zawsze przed modlitwą zapraszamy Ducha Świętego.
Człowiek świecki powinien czuć się odpowiedzialny nie tylko za bycie w Kościele ale również za jego wzrost. Ważna jest troska o zbawienie swoje i innych. Dokonuje się to poprzez miłość Boga i bliźniego, modlitwę, dobre uczynki, a nawet cierpienie.